Zwerm

Zwermen vogels in de vorm van honderden v’tjes tegen een grijze lucht of bij zonsondergang: naar zo’n natuurfenomeen kijk ik graag. Er schuilt iets aantrekkelijks in die vogels die met z’n allen ergens naar op weg zijn, of juist ergens aankomen. Iets van schoonheid, patronen in de natuur.

Dat een zwerm zich in een soort eindeloos landschap bevindt waar niets lijkt te zijn achter de horizon vormt al een verhaal. Onmetelijke plassen waar dan opeens een massa vogels uit opschiet: dat is puur geluk. Je bent stille getuige van uiteenstuiven en verdichten. Daarna komt er opnieuw lucht, en zo gaat het voort. Het is eigenlijk heel simpel. (...)

Zwermen ontstond geloof ik op het moment dat een spreeuwenkluwen boven Utrecht danste. Het thema ontwikkelde zich door, zoals dat eigenlijk altijd het geval is als ik een periode ergens aan werk. Ik wil niet in herhaling treden, en probeer steeds weer iets anders in mijn werk te leggen.

De vluchtelingen in Calais, het beeld van het aangespoelde jongetje in de branding, maar ook het drama van een neergestort vliegtuig en de ramp van de Twin Towers: al die mensen die de dood in gedreven zijn, en dan de vogels die dit op hun beurt massaal komen inspecteren, maar er ook weer makkelijk van weg kunnen vliegen: in Zwermen raken mens en vogel vervlochten. Alles staat met elkaar in verbinding.