Paradijsvogels

De omgekeerde hoofdletter A van Albert heb ik gepikt van de Talking Heads. Die vorm ben ik zo’n twaalf jaar geleden gaan gebruiken bij het signeren van werk. De A wordt een V en uit die letter kan je dingen zo mooi laten wegvliegen, eruit op laten stijgen.

Albird – dat klopt zo wel. Half mens, half vogel. Ik zou best graag een vogel willen zijn. Een slechtvalk bijvoorbeeld. Of een koolmees, een pimpelmees of een winterkoninkje. Ach, uiteindelijk sta je toch met één voet aan de grond, vastgeklonken aan wie je zelf bent.

Ik bewonder zowel de schoonheid in de natuur als ook de schoonheid in de mens. In de serie Paradijsvogels zie je half mens, half vogel. Fascinerend vind ik mensen die helemaal zichzelf durven te zijn in het bijzijn van anderen. Mensen die écht kunnen vliegen.

De mensheid die zich voortdurend moet vermaken, vermaakt wil worden, zich moet laten zien tussen al die anderen, het onderscheid moet maken, dat ben ik gaan uitvergroten in Paradijsvogels. Gulzigheid, mateloosheid en overvloed: die kant van zelfdestructie. Dat nemen, nemen, nemen; de mens als rupsje-nooit-genoeg, dansend en feestend de ondergang tegemoet, steeds dichter naar de rand van de afgrond.

In mijn collages en tekeningen koppel ik levendig modebeeld aan allerlei vogels. De ene keer met water en inkt en de andere keer met vouwen en scheuren, maar ook dat gewoon knippen en kijken welke expressie en kleding bij elkaar past, vind ik fijn werken. Bij deze serie hoort kleur. En een zekere beweging, die ontstaat bij het mixen van de beelden. De gekke combinatie van vogel en mens vervreemdt, maar intrigeert en vertelt een verhaal. Je weet niet waar je eerst moet kijken.

Soms zet ik er tekst bij. Associaties in woorden, gedichtjes. Ik hou van taal, van tekst en van handschrift. Typisch aan mijn eigen handschrift is het volkomen onvolmaakte. Als ik naar kalligrafen kijk, weet ik dat ik het geduld niet heb om dat te doen. Als je ergens maar veel tijd en moeite in investeert, dan is alles trainbaar. Alleen, ik heb het geduld en de tijd daar niet voor. Dus: imperfectie en onvolmaaktheid – het is helemaal okee.

Sinds 2011 heb ik een werkruimte voor mezelf, waar ik elke week kom en waar ik altijd in een gretige stand terechtkom. Helemaal in mijn element. Lijf en geest: alles beweegt, alles stroomt. En daar word ik dus tóch een soort paradijsvogel. Want ik mag dan geen extravagant zijn, in mijn werk voel ik me helemaal vrij, onbegrensd en onbelemmerd. Ik kan een vogel zijn. Soms, (heel) soms vlieg ik!